“Het leek wel of je boos ter wereld kwam”, zei ze toen ik haar interviewde.
Gek genoeg raakte het me niet eens enorm. Omdat ik er wel in kon komen. Als klein meisje voelde ik me vaak niet begrepen. En vanuit dat onbegrip keerde ik me in mezelf. Was nors en bozig. Mijn manier om te laten weten dat ik het niet eens was met de manier waarop anderen tegen de wereld aankeken. Mijn manier om aandacht te krijgen, gezien te worden.
Het interview waar ik het hier over heb is met mijn moeder.
Zeven jaar geleden overleed heel plotseling mijn vader. Een hartstilstand in zijn slaap. Met mijn zes maanden zwangere buik sprak ik op zijn begrafenis. Niet alleen mooie woorden, omdat ik puurheid en eerlijkheid belangrijk vind. Ik had hem nog best dingen willen vragen, van hem willen weten. Hem willen vertellen dat ik ondanks onze ingewikkelde relatie ook van hem hield. Dat gesprek kan ik met hem niet meer hebben. Mijn moeder leeft. Met haar heb ik een hele fijne band. Dat is niet altijd zo geweest. Maar wauw wat was het bijzonder om het daar met elkaar over te kunnen hebben.
We hebben het gesprek waarvan ik vind, nee hoop, dat iedere dochter het met haar moeder kan hebben. Open, eerlijk en kwetsbaar. Ik stel haar vragen over haar jeugd, haar lidmaatschap van de rode vrouwen in de jaren 70 en over hoe zij kijkt naar onze relatie, vroeger en nu. Dat is best wel confronterend en tegelijkertijd heel puur.
Aan het eind doe ik iets waardoor we beiden in tranen uitbarsten en hoewel het van Corona niet mag, pakken we elkaar dan maar eens lekker stevig beet. En drinken een goed glas wijn. Of twee, of drie. Het is een avond om nooit te vergeten, evenals het interview.
Met deze aflevering van de Krachtvrouwen podcast hopen we je te inspireren om echte gesprekken met elkaar te hebben. Klik hier om de podcast te beluisteren.
