Ik was best een somber kind. Naar binnen gekeerd. De wereld vaak aan het observeren. Me aan het aanpassen.
Omdat ik dacht dat dat de beste strategie was. De beste strategie om erbij te horen. Om niet afgewezen te horen.
Ik was niet bezig met wat ik zelf wilde. Was vooral bezig om niet anders te zijn. Om hetzelfde te zijn als de anderen. Zodat ik niet opviel. Zodat ik niet gepest werd.
Bakken energie kostte deze strategie me.
Toen ik ouder werd, deed ik het nog steeds. Tot ik het doorhad. Het was in het tweede jaar van mijn studie psychologie. Ik stopte mijn studie. Voor een jaar.
Mijn gevoel zei dat ik dat moest doen. Ik vond het best spannend. Want wat ging ik dan doen? En zou ik de studie weer oppakken?
Ik deed het. Ik stopte. Ging in de horeca werken. Boekte een ticket naar Australië. En reisde er 3 maanden rond.
Ik deed wat ik zelf wilde!
Niet omdat mijn ouders het wilde. Niet omdat de maatschappij het van me verwachtte. Maar omdat ik het zelf wilde.
Ook tijdens die reis kwam ik mezelf tegen.
Want ik reisde niet alleen. Maar samen met een goede vriendin. Zij deed vaak het voorstel iets te doen. Ik zei ja. Miste het initiatief. Uit angst iets stoms voor te stellen. En daardoor afgewezen te worden.
Ik heb mezelf die drie maanden best vaak in de weg gezeten. Toch was het een geweldige reis. Omdat het voor het eerst was dat ik koos voor mezelf. Ik had een patroon doorbroken.
Hiervan bewust worden was een grote stap. Niet perse een gemakkelijke stap. Maar wel heel waardevol. Het gaf me de kans om autonomer te worden. Meer mijn eigen keuzes te maken. Meer vrijheid te ervaren. Meer mezelf te zijn.
Ik heb geweldige mensen ontmoet. Ook op momenten dat ik doodmoe was van een lange busrit, chagrijnig was en mezelf het liefste verstopte. Zelfs toen waren er mensen die contact met me wilden maken. Me niet uit de weg gingen.
In deze bui werd er zelfs een jongen verliefd op me. Ik wist niet wat me overkwam. De liefde was niet wederzijds, maar het gaf me zoveel vertrouwen. Wauw, ik mag mezelf zijn. Ook als ik even niet mijn beste beetje voorzet, mag ik er zijn.
Een geweldige ervaring. Een van mijn grootste inzichten ever! Die ik niet had gehad als ik mezelf niet had toegestaan mezelf helemaal te laten zien.
Ik was goed zoals ik was.
Inmiddels is deze reis bijna 20 jaar geleden. Een dierbare herinnering. Een sleutelmoment in mijn leven.
Ik ben heel benieuwd of jij ook zo´n sleutelmoment kent in je leven. Een moment van inzicht wat je leven heeft veranderd.
Ik vind het leuk als je het met me wilt delen? Dat kan via onder mijn blog.
